تی شرت که اکنون تک جنسیت و همه کاره است، زندگی خود را به عنوان یک لباس زیر که توسط مردان پوشیده می شد آغاز کرد.
در قرون وسطی، پیراهن‌های تی‌شکل از پنبه یا کتانی بافته شده، لایه‌ای بین بدن و لباس‌هایی که روی آن می‌پوشیدند، ایجاد می‌کردند.
این تیشرت یقه هفت مردانه به راحتی شسته می شدند و مانعی بهداشتی برای پوست ایجاد می کردند.
پوشیدن یک پیراهن تمیز و شسته شده، ثروت یک جنتلمن را به نمایش می گذاشت.
شکل پیراهن تکه‌های پارچه بزرگ و مستطیلی که به شکل “T” دوخته شده بود با دم‌های بلند پیراهن که بین پاها قرار می‌گرفت، در قرن نوزدهم زمانی که دم‌های پیراهن برداشته شد و بدنه پیراهن باریک شد، تغییر کرد.
این تی شرت در قرن نوزدهم دستخوش تغییرات قابل توجهی شد.
فناوری جدید بافندگی به این معنی است که می‌توان آن را به شکلی متناسب‌تر، با اصلاح‌های بیشتر و در طیف وسیع‌تری از منسوجات مانند کالیکو، جرسی و پشم به تولید انبوه رساند.
متخصصان بهداشت از زیرپیراهن های پشمی بافتنی به عنوان محافظ در برابر سرماخوردگی و بیماری های بدنی تمجید کردند و توصیه کردند که زنان به جای کرست از آن استفاده کنند.
در اواخر قرن نوزدهم، ملوانان بریتانیایی (در بالا) شروع به پوشیدن تی شرت های فلانل سفید زیر لباس های پشمی خود کردند، در پایان قرن، نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا به ملوانان خود اجازه داد تا هنگام کار روی عرشه از این زیر پیراهن ها استفاده کنند.
رسم پوشیدن تی شرت به عنوان لباس بیرونی به سرعت توسط مردان طبقه کارگر در تعطیلات آخر هفته پذیرفته شد.
در سال 1880، نیروی دریایی ایالات متحده یک پیراهن فلانل گشاد با یقه مربع را در لباس خود گنجاند.
در سال 1913، یک تی شرت پنبه‌باف سفید را به عنوان لباس زیر رسمی خود انتخاب کرد، پنبه سریعتر از فلانل خشک می شد و راحت تر بود.
