برنج لنجان یک غذای اصلی در بیش از 100 کشور در سراسر جهان است. [1] در برخی از خانواده ها، برنج با بیش از یک وعده غذایی در روز گنجانده می شود. این غلات پرکالری نشاسته ای معمولاً کم هزینه است و آن را برای همه در دسترس قرار می دهد و پایه حیاتی بسیاری از رژیم های غذایی است.
هر کشور یک برنج خاص را به نمایش می گذارد تا ادویه ها و ترجیحات طعم محلی را منعکس کند: ریزوتو در ایتالیا، پائلا در اسپانیا، جامبالایا در جنوب ایالات متحده، برنج نارگیل در کلمبیا، برنج بخارپز در چین، برنج و لوبیا در مکزیک، و برنج شیرین در پرتغال، چندتا را نام بردن.
نام علمی برنج Oryza است. Oryza sativa رایج ترین گونه است و به دو دسته ایندیکا دانه بلند و ژاپونیکا دانه کوتاه تقسیم می شود. ابزارهایی برای کشت برنج در چین پیدا شده است که قدمت آن به 8000 سال قبل می رسد. بازرگانان به گسترش تدریجی برنج در سراسر قاره ها کمک کردند.
هزاران نوع اوریزا ساتیوا وجود دارد که می توانند از نظر اندازه، ضخامت، چسبندگی، رنگ، عطر و طعم متفاوت باشند. برنج اغلب بر اساس شکل یا روش فرآوری آن به طور کلی طبقه بندی می شود:
دانه بلند، کوتاه یا متوسط
این به طول و عرض دانه برنج پس از پخت اشاره دارد:
دانه‌های بلند چهار برابر پهنای آن‌ها دارای هسته‌های باریک هستند. وقتی پخته می شود، برنج دانه بلند جدا و پف دار می ماند (مثلا برنج یاس و باسماتی).
دانه‌های متوسط هسته کوتاه‌تر و پهن‌تری دارند و در هنگام پخته شدن یک قوام لطیف و نیمه چسبنده ایجاد می‌کنند (مثلاً برنج آربوریو).
دانه های کوتاه فقط دوبرابر پهنای مغزشان طول می کشد و وقتی پخته می شوند چسبناک ترین بافت را به دست می آورند (مثلاً برنج “سوشی”).
آیا برنج به صورت کامل و دست نخورده است (مانند برنج قهوه ای) یا آسیاب شده و صیقل داده شده است (مانند برنج سفید)؟
