یونجه در قطر که به آن لوسرن نیز می گویند، گیاهی گلدار چند ساله از خانواده حبوبات Fabaceae است. در بسیاری از کشورهای جهان به عنوان یک محصول علوفه ای مهم کشت می شود. از آن برای چرا، یونجه و سیلو و همچنین برای کود سبز و گیاه پوششی استفاده می شود.
نام یونجه در آمریکای شمالی استفاده می شود. نام lucerne نامی است که بیشتر در بریتانیا، آفریقای جنوبی، استرالیا و نیوزیلند استفاده می شود. این گیاه ظاهراً شبیه شبدر (پسر عموی هم خانواده) است، به ویژه در جوانی، زمانی که برگ های سه شاخه ای شامل برگچه های گرد غالب است.
بعداً در بلوغ، برگچه ها دراز می شوند. دارای دسته‌هایی از گل‌های بنفش کوچک است که میوه‌های مارپیچی در 2 تا 3 نوبت حاوی 10 تا 20 دانه است. یونجه بومی آب و هوای معتدل گرمتر است. حداقل از دوران یونانیان و رومیان باستان به عنوان علوفه دام کشت می شده است.
به نظر می رسد یونجه از جنوب آسیای مرکزی سرچشمه گرفته است و اولین بار در ایران باستان کشت شده است. به گفته پلینی (متوفی 79 پس از میلاد)، در حدود 490 قبل از میلاد، زمانی که ایرانیان به قلمرو یونان حمله کردند، به یونان معرفی شد.
کشت یونجه در قطر در قرن چهارم پس از میلاد در کتاب Opus Agriculturae توسط پالادیوس مورد بحث قرار گرفته است و می‌گوید: “یک کاشت ده سال طول می‌کشد. محصول ممکن است چهار یا شش بار در سال قطع شود.
یک ژله از آن برای سه بار کافی است. اسب‌ها در تمام طول سال ممکن است به گاو داده شود، اما ماده‌ی تازه در ابتدا باید بسیار کم مصرف شود، زیرا گاو را باد می‌کند.” به مادها، قومی که در ایران باستان می زیستند. یونانیان و رومیان باستان احتمالاً به درستی معتقد بودند که یونجه از سرزمین مادها در ایران امروزی آمده است.
